Gelezen in het Historisch Nieuwsblad : Europese munt ook in

[hierm]

Europese munt ook in verleden problematisch
De euro is niet de eerste gezamenlijke munt in de geschiedenis van Europa. Van 1865 tot 1926 waren verschillende landen aangesloten bij de Latijnse Muntunie. Ook toen waren er problemen en kon Griekenland zijn partners economisch niet bijbenen.

In 1865 ondertekenden Frankrijk, Italië, België en Zwitserland de Convention monétaire, ook wel het verdrag van de Latijnse Muntunie (LMU). Later zouden zich nog meer landen aansluiten, waaronder Griekenland en Spanje. De overeenkomst leidde tot de invoering van een gemeenschappelijk muntstelsel.

Conservator van het Geldmuseum Marcel van der Beek: ‘Alle Europese landen kampten met hetzelfde probleem: de waarde van munten was afhankelijk van de waarde van goud en zilver. In het midden van de negentiende eeuw daalde de prijs van goud, door de Gold Rush in de Verenigde Staten. Zilver werd nu relatief meer waard. Steeds vaker werden zilveren munten omgesmolten en verkocht op de metaalmarkt. Er ontstond een tekort aan zilveren munten. Dat loste men op door minder zuiver zilver in munten te stoppen. Alle landen in Europa hadden hetzelfde probleem.’

Daarom verenigde een aantal landen zich in de Latijnse Muntunie. Alle deelnemende staten werden verplicht munten te produceren met een gelijke hoeveelheid edelmetaal. De munten waren onderling inwisselbaar. Een groot verschil met de euro was, dat bankbiljetten geen onderdeel waren van het systeem. Enkele decennia later zou dit de ondergang van de Latijnse Muntunie tot gevolg hebben.

Italië raakte in 1866 in oorlog met Oostenrijk. Om snel aan kapitaal te komen liet Rome noodgeld drukken in de vorm van papiergeld. Papiergeld was niet inwisselbaar tegen munten. Gevolg was dat de Italiaanse munten internationaal werden gebruikt, terwijl men in eigen land nog slechts met papier betaalde. Bovendien daalde de waarde van het geld, omdat papiergeld minder betrouwbaar werd geacht. Van der Beek: ‘In feite verdreef het slechte geld het goede geld en plaatste Italië zichzelf buiten de geldcirculatie van de unie.’

Griekenland had een soortgelijk probleem. Al spoedig na de toetreding tot de unie in 1869 was het land door zijn hoge schulden gedwongen overvloedig papiergeld uit te geven. De Grieken behielden bij de toetreding hun papiergeld. De munten waren slechts van formele betekenis en werden n eigen land niet gebruikt. Frankrijk drukte tijdens de oorlog met Duitsland van 1870-1871 ook papieren noodgeld, maar was na afloop wel kapitaalkrachtig genoeg om het papieren geld weer op te kopen met munten.

In de Eerste Wereldoorlog herhaalde het patroon zich. Om de oorlog te financieren lieten landen grote hoeveelheden papiergeld drukken. Na afloop van de oorlog was de muntunie feitelijk al ten dode opgeschreven. Tot 1926 hebben de landen nog geprobeerd het papiergeld op te kopen om de gemeenschappelijke munt te herstellen. Toen ontkoppelden zij hun nationale munten en droegen de Latijnse Muntunie definitief ten grave.

Gelezen in het Historisch Nieuwsblad oktober 2011

[JvH - Johan]

enige plaatjes van dat geld zou leuk zijn

[hierm]

enige plaatjes van dat geld zou leuk zijn

Dit stuk is letterlijk overgenomen uit het Historisch Nieuwsblad en daar stonden geen plaatjes bij.
Nu hield de Latijnse Muntunie een overeenkomst in waarbij de munten van de aangesloten landen (Belgische frank, Franse frank, Zwitserse frank en Italiaanse lire enz) aan elkaar gelijk gesteld en onderling uitwisselbaar werden. In Belgie woog 1 franc 5,0 gram met 0.8350 zilver, de Italiaanse 1 lire woog ook 5,0 gram met 0,8350 zilver evenals de franse 1 franc, zwitserse 1 franc enz.
En hoe die munten er uit zagen, is denk ik wel bekend.

[JvH - Johan]

....

[JvH - Johan]

zijn er geen afbeeldingen te vinden op het www?
ff zoeken

snel gevonden:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Latijnse_muntunie

http://www.numisbel.be/UML_NL.htm